bahar bayramı

Kum tanelerini sayıyor, denizin içindeki , bir de karşı koyun cumbalı evlerini.
Annesinin gözlerinden renk almış akşam denizinde, eriyor kızarmış ekmek kokulu güneş.
Yanıbaşındaki sarnıç utanıyor eteğini savuran rüzgardan.
Ona, “umursama” diyor, “kimse yok etrafta, martılar da oldukça yukarıda”.
Geriliyor dudakları , içten bir gülümsemeyle, deniz kabuklarının sesine.
Gerideki köyden kekik kokusu yayılıyor sisler içinde.
Dalından yeni koparılmış , taptaze domateslerin tadı gibi bir melodi duyumsuyor.
Köyün , zeytin gözlü insanlarının arasına karışmak için , sabırsızca üfleyip söndürüyor güneşi. Domatesli melodiyi takip ederek , ardında bıraktığı sesini emanet ediyor sarnıca:
“sabah görüşürüz” .