Geçiyor çenemdeki yara izi.Evet , konuşamadıklarım o kadar derine indi. Ben değil , onlar , utanmasalar çıkacaklardı dışarıya. Çenemdeki yara açılınca , gördüler etrafı. Şimdi, dişlerimin arasında koşturuyorlar.
Dudaklarımı aralasam , sızmamak için aradan , boğazıma kaçıp , oturuyorlar buldukları yere.Sızmak istemiyorlar , hiçbir şekilde. Her birinin kafası güzel , direniyorlar. Öyle de sızmak istemiyorlar , böyle de.
Hepsinin pabuçları tahta tabanlı. Genelde giymezler ; seni görünce utanıyorlar; ayıp olmasın diye , dilimin altından alıp pabuçlarını, giyiyorlar. Bu sefer de , birdaha sana gelemezlerse diye , çekinip ,durdukları birer ayaklarıyla eşeliyorlar.
Ben yine konuşamıyorum. Bu yüzden canım yanıyor. Onlarsa , bildiğin gibi. Hergün yeni bir kıyafet gibi, giyip giyip çıkarıyorlar harfleri. Onlar , üstelerinden çıkardıkları gibi savurdukça harfleri, bir laf kalabalığı,hesapsızca yığılıyor aklıma.
Çenemdeki yaraların biri iyileşse, bir yenisi çıkıyor böylece. Seni görünce, kelimelerim dayanamıyor, yerlerinde duramıyorlar. Yaralar çoğaldıkça , ben eskisi kadar güzel gelmiyorum sana.Belki de bu yüzden , daha çok geliyorum yanına.