gülhane

Sol yanıda , Darphane-i amire’nin , taştan örülü duvarı , sağ yanı açık ; arnavut kaldırımı. Eylül akşamı. Biraz serin , belli belirsiz bir sis etrafta. Uzaktan burunlara çalınan , sonbahar kokusu.
Oldukça eski , eskiliğince güzelim bir ahşap oturmalık üzerinde sigarasını içiyor. Dumanı çekiyor içine. Dumanın içine katılmış , bir tatlı kaşığı sis, bir çay bardağı istanbul , iki diş koza , bir su bardağı koku.
“biraz sen , biraz da ben” diye fısıldayarak üflüyor dumanı. İçi içine sığmıyor, fısıltısı ağızdan bir kere çıkalı beri. Gülhane civarı , loş bir mayhoşluk içinde. Hoşçakalıyor park , ardından; iskeleye süzülüyor
yormayan ve seri adımlarla. Rüya da uçar gibi, her adımda bir dam kateder gibi. Eylül akşamı. Paşabahçe vapurunun tepedeki açık yeri.
Hangi ışığı yakalayacağına karar veremeden, gözleri cirit atıyor , boğaz kıyılarında deniz aşırı. İkinci sigarasını yakıp , dumanı çekerken içine -yine- sığmıyor içi içine.
Aheste edalarıyla geceyi örtünüyor istanbul. Gece mor. Fütursuzca fısıldıyor ; “şimdi tek eksiğim , tenin”.